Ik kijk naar een interview met paralympisch medaillewinnaar Maurice Deelen. Indrukwekkend. Bizar. Onvoorstelbaar. Hij kan het zich niet meer herinneren dat hij die medailles won, want zijn geheugen werkt niet meer. Verder dan twee dagen terug gaat zijn herinnering niet. Toch straalt hij levensgeluk en berusting uit. Hij leeft bij de dag. Hoe dan is het mogelijk dat hij zo’n grote ambitie heeft gerealiseerd?
Als je niet weet wat je kan, omdat je dat vergeten bent, hoe kan je dan streven naar beter worden? Weet het lichaam van Maurice soms wat het kan? Zodat hij zonder kennis over zichzelf voelt waar het anders moet. En dat hij weet dat hij zwemmen kan. Of bezit hij een talent dat ook zonder geheugen naar boven komt drijven? Dat hem voortstuwde naar deze ongekende prestatie. Een prestatie die oh zo snel wegzinkt in zijn vergetelheid. Het gaat aan mijn voorstellingsvermogen voorbij. Wat hij voor mij belichaamt is een nieuwe betekenis van ambitie: verlangen jezelf te vinden. Verlangen naar levensgeluk.
Interview gemist? Kijk dan hier>>
Heel, heel mooi! Ik heb ook met verbazing gekeken… Er is dus meer dan mentale ambitie…
LikeLike